Leg mij het maar uit vraagt Lieke aan mij,
Jinte 3 jaar oud huppeld door de wei op rode laarsje met lief lief beestjes (lieveheersbeestjes). Moon een Friesse merrie 14 jaar oud van ruim 500 kg volgt haar gemoedelijk. Jinte speelt met het halstertouw maakt onverwachtse bewegingen waar Moon geen reactie op geeft. Moon zet haar passen heel bewust.
Hoe kan het er nu zo makkelijk uit zien terwijl ik haar net nog geen stap kon laten zetten vraagt Lieke? Het klopt dit gebeurd heel vaak. Oudere kinderen of volwassen zijn snel afgeleidt door allerlei gedachten; Wat als het paard mij niet lief vindt (onzekerheid), wat als het mislukt (faalangst), het paard is zo groot (bergen op de weg), ik denk dat ik het niet kan (aanname). Allemaal logische vragen en gedachten en soms ook nuttig, maar levert het wel iets op in dit geval zeker niet. Door deze gedachten en aannames toe te laten verlies je het contact met het moment en dus in dit geval met Moon. De Wetenschap heeft ondertussen aangetoond: ergens niet aan willen denken, dat werkt niet. Hoe meer je probeert er niet aan te denken, hoe meer je aan je brein blijft vertellen dat deze gedachten echt heel belangrijk zijn waardoor ze nog sterker worden.
En nu dan…? vraagt Lieke. Je gaat leren afstand nemen van dat kleine hagedisje in je hoofd het brengt je helemaal niets. Ik ga je leren te focussen op datgene waar je echt mee bezig wilt zijn. Energie stoppen in dingen, situaties die echt de moeite waard zijn!
Ondertussen is Jinte gaan knuffelen met Moon, zonder aannames of moeilijke gedachten, gewoon omdat het zo is!
